domingo, 15 de maio de 2016

David Perdomo

Cómico e actor coruñés ó cal llededico está entrada polos divertidos momento que me fixo pasar con familia e amigos.
Deixo os enlaces dos vídeos que máis me gustaron del, nos cales se pon na pel de diferentes personaxes da sociedade e os parodia.

https://www.youtube.com/watch?v=mtdQiddYizw
https://www.youtube.com/watch?v=_hBRCm448qQ
https://www.youtube.com/watch?v=JxclwJZmuLc
https://www.youtube.com/watch?v=9vXIJ-gTa3c

Pódesever a súa actuaciónen directo na Sala Super 8 no centro de ferrol, na que fai monólogos habitualmente, aUltima delas, o día 21 de abril, a cal moi ó meu pesar non puiden asistir.

mércores, 9 de marzo de 2016

The Big Bang Theory - Historia de Galicia en 20 segundos

Supoño que todos coñeceredes a intro da famosa serie de televisión "The Big Bang Theory". Nela me inspirei para facer este video no cal poderedes ver a historia de Galicia en 20 segundos. Espero que vos guste.


martes, 23 de febreiro de 2016

Botadura de 4 cañoneros en Ferrol, a la que asiste Franco

Este reportaje se estrenó el 3 de Septiembre de 1945, no conserva todo el sonido pero en el podemos ver la botadura de cuatro cañoneros en Bazán a la que asiste Franco. Uno de ellos va con una bandera de la ciudad.

En caso de no poder visualizar el video, entra en el siguiente enlace: http://goo.gl/e5RRs6

luns, 22 de febreiro de 2016

"Que importa que nos maten se deixamos semente de vencer!"

Hoxe gustaríame falar dun dos persoeriros, que ao meu ver reflexa a fortaleza e a nobreza do noso pobo, que loitou pola súa ideoloxía e deu a súa vida en defensa dos seus compañeiros. É o caso de Xosé Ramón Reboiras Noia, máis coñecido como Moncho Reboiras, nado en Imo, concello de Dodro, o 19 de xaneiro de 1950 e falecido en Ferrol o 12 de agosto de 1975, foi un dirixente político da UPG.
Naceu no seo dunha familia que máis tarde se mudaría á cidade de Vigo. Tras recibir educación básica na súa aldea, Reboiras fixo o bacharelato en Teis namentres axudaba no Bar Noia que a súa familia rexentaba. Durante un breve período de tempo, traballou na construción e comezou a achegarse ao nacionalismo galego.

Matriculouse na Escola Técnica de Enxeñaría Industrial de Vigo. Reboiras desempeñou un papel activo nas reivindicacións dos estudantes naqueles anos. Foi un dos fundadores da revista Des...tornillo e formou parte do grupo cultural O Castro. En 1969 ingresou como militante na UPG.

Rematada a carreira, a Escola concedeulle unha bolsa para facer un traballo de especialización nos estaleiros Barreras. Por esta altura, en 1972, tivo lugar a "Folga de Setembro" onde Reboiras acada un papel importante como organizador.

Perdida a bolsa de estudos por esta razón, dedícase á loita política. Traballa en Álvarez de Vigo, o que tivo que abandonar por razóns de saúde. Mudouse entón para Ferrol, onde traballou en Astano e, posteriormente, na Coruña, onde entrou como obreiro no complexo fabril de Intelsa. Reboiras procedeu por este tempo, en nome da UPG, á organización da Fronte Cultural Galega.

Nos anos 1973 e 1974 foi un dos organizadores dos grupos sindicais. Promoveu o boicot ás eleccións do Sindicato Vertical en 1974, campaña que serviu tamén para o lanzamento do SOG (Sindicato Obreiro Galego) que, coa UTEG (Unión de Traballadores do Ensino de Galicia) xa constituída, conformou en pouco tempo a Intersindical galega, predecesora da actual Confederación Intersindical Galega (CIG). Por outra banda, foi un dos líderes do grupo sindicalista da Coruña, que editaba a revista Xerme.

Reboiras foi tamén, como membro do Comité Central e do Comité Executivo da UPG, un dos marcadores das directrices nese partido de inspiración marxista-leninista.

Participou, dentro da liña política definida pola UPG, nun grupo dedicado a dotar o partido de infraestruturas loxísticas, que incluía unha fronte armada que loitase contra a ditadura. Creouse un comando composto por un reducido número de persoas do que se fixo cargo Reboiras o 23 de febreiro de 1974. O escaso armamento do que dispuñan procedía do grupo portugués LUAR e adestraban no sur da provincia de Pontevedra. A primeira acción foi un atraco a un banco en Escairón

Tras ser identificado pola Garda Civil, permaneceu oculto por un tempo. Un día que se dirixía a Ferrol, onde se estaba a organizar a UPG, a Brigada Político Social (BPS) estabeleceu na noite do 11 de agosto de 1975 un control no barrio de Canido. Ás 2 da mañá numerosos efectivos da BPS, acompañados de máis de 300 axentes da Policía Armada acordoaron o edificio onde se atopaba organizando un próximo ataque armado con dous militantes máis, Elvira Soutoe Xan Carballo, que grazas á intervención de Reboiras –o único que estaba armado- lograron fuxir. Ao cabo de dúas horas a policía deu alcance a Reboiras no portal do número 27 da rúa da Terra, e disparáronlle varios tiros, un deles na caluga, segundo información médica. A partir dese momento desátase un amplo operativo en toda Galiza que remata coa detención de varios militantes nacionalistas e o exilio a Portugal (xa triunfara a Revolución dos caraveis en abril de 1974) dun gran número de membros da UPG.

Está soterrado no cemiterio parroquial de San Xoán de Laíño, no concello de Dodro.

Todos os anos faíselle unha homenaxe na rúa onde morreu(deíxovos unha imaxe dela)






mércores, 20 de xaneiro de 2016

"Encallados" en Ferrol

Un grupo de afeccionados ao cinema está a promover a estrea de “Encallados” en Ferrol. Como xa coñecedes a magnífica peli de Alfonso Zarauza pretendo invitarvos a que asistades a estrea e podades partillar un tempo co seu director no cinema Duplex o venres día 29 de xaneiro as 22.30. Podedes aconsellala aos amigos, noivos e noivas, e volvela a ver en pantalla grande e falar directamente co seu autor.. Aquí tedes toda a información para que podades reservar a vosa entrada.

Encallados from Fernando Alfonsin on Vimeo.

luns, 11 de xaneiro de 2016

A POLÍTICA EN FERROL


Poñerme a falar sobre os meus antepasados parecíame unha tarefa complicada. Aínda que a primeiros do século XX aconteceron importantes eventos hitóricos eu estaba convencida de que a miña familia os vivira á marxe. Eu pensaba: a que proletario lle interesa o que aconteza no país con tal de poder levar unha vida máis ou menos digna?

Dende nena oín falar dos meus avos e tataravós, quen traballaban nos campos e nas fábricas. Como a meirande parte da poboación da época pertencían ás clases baixas, eu seguía coa idea de que unhas persoas tan normais non poderían dar moito do que falar.

Intentei reconstruír a miña árbore xenealóxica, aínda así faltaban moitos nomes e non había a quen llelos preguntar. Xa asumindo que non podería seguir co meu traballo busquei na biblioteca o nome do meu bisavó materno. A miña nai dixérame que era un home interesado pola política, pero eu non tiña esperanzas de atopalo, pois vivira hai moito tempo nunha cidade pequena coma Ferrol. Tecleei o seu nome na Galiciana ou Biblioteca dixital de Galicia, onde se pode aceder a todos os periódicos galegos. Para a miña sorpresa, aparecían varios resultados.

Modesto Baamonde, o meu bisavó, formou parte do Partido Socialista ferrolán durante a República. Ferrol era a cidade galega onde máis peso tiña o PSOE, vixente dende 1891.
A Agrupación Socialista Ferrolana publicaba o xornal El obrero, no cal aparece mencionado o meu bisavó. Tamén sae noutras publicacións como el Ideal Gallego e El Pueblo Gallego. Estos periódicos datan, na súa maioría, dos tempos da República, pero o máis vello é do 1925. A súa lectura é ás veces aburrida e complicada, pero dan a entender que Modesto Baamonde era secretario e presidente do partido e que militaba xunto con Xaime Quintanilla, a quen estudei en literatura galega.

O meu bisavó ía encamiñado a ser alcalde no ano 36, pero morreu antes por causas naturais e non chegou a selo. Pódesde dicir que tivo sorte, pois no seu lugar estivo Quintanilla, quen foi fusilado tras o golpe de estado.


Busquei na casa a ver si con sorte atopaba algunha fotografía, pero non encontrei nada. Na foto máis antiga que vin estaba o ser fillo máis novo, o meu avó, xa de adolescente. Miña nai díxome que o meu visabó quería que o avó estudase dereito para que seguise as súas pegadas na política.

Persoalmete parecéronme moi importantes estes descubrimentos, pois ao publicar esta entrada no meu blog evito que o nome dun home influínte caia no olvido.



KAUFMANN


Do que máis me lembro cando pensó na miña avoa é de que senpre andaba a coser cousas. Adoitaba facer a súa propia roupa, pero incluso cando a mercaba tiña que desfacela para volvela a coser.
Un día pedinlle, cando eu era pequeña, que me ensinase a facer vestidos. Levoume á habitación onde gardaba a máquina de coser. Sentouse ao meu carón en ao longo da tarde aprendín como enebrar a agulla, como acender a máquina e como lograr que esta xuntase dúas pezas de tea como por arte de maxia.
Era un trasto vello, de iso estaba segura. Cravaba violentamente a agulla facendo moito ruído. Estaba toda pintada de cor negra e tiña unas pequeñas flores doradas debuxadas.
Anos despois escoitelle á miña nai que esa máquina podería ser unha peza de museo pola súa antiguedade. Picoume a curiosidade en comecei a indagar sobre a súa orixe.
Durante a primeira década do século XX a miña bisavoa emigrou a Arxentina para escapar da pobreza que afectaba a Galicia. Cando vivía en Bos Aires mercoulle unha máquina de coser, xa vella, a unha veciña que era Italiana. Ela dicía que o artefacto era orixinario de Alemania. Dende logo as súa marca, Kaufmann, asegura este dato. A bisavoa nunca tomara clases de costura, pero nesa época todas as mulleres tiñan unas nocións básicas.
Cando a bisavoa regresou de Arxentina levou a máquina á súa casa de Ferrol. Usábaa para facer os seus vestidos, cortinas, roupa de cama, etc.
No ano 49,cando a miña avoa casou, a máquina pasou a ser dela. A avoa si que tiña grandes habilidades na costura, pois aprendera de rapaza traballando para unha reputada modista. Miña nai lembra sentarse de nena para observar á avoa coser.
Moitos obxectos saíron de famosa máquina: os difraces que leva a miña nai nas súas fotos de nena, dúas colchas da miña cama, o meu camisón preferido, pantalóns do meu avo e incluso as velas dun barco.
Un día a avoa dixo que estaba cansa das patas da máquina porque era incómodas e estorbaban moito, así que mercou un moble de madeira moderno bastante feo. Os meus país recuperaron as patas orixinais e cunha losa de mármol fixeron unha mesa moi elegante. Pero cando eu nacín tiveron que quitarlle o pedal para evitar que me lastimase con el.
Hoxe en día a máquina debe de ter uns 150 anos e sigue a funcionar perfectamente.
Como dato curioso a miña nai contoume que, xunto coa máquina, a bisavoa trouxo un cepillo para a roupa. A pesar de ser de madeira non ten polilla e o meu avó segue a cepillar as chaquetas con el.