Como andades atarefados coa análise dos programas electorais dos partidos políticos nas eleccións do 20D, penso que podería ser interesante que avaliedes persoalmente a vosa ideoloxía. Na rede existen varias ferramentas ou test que poden axudarvos na procura da vosa posición persoal.
Un deles é a web "A quién voto", onde tamén toparedes información sobre os partidos nos que estades a traballar para o debate da vindeira semana. Abonda cun par de minutiños que lle adiquedes para que teñades "pistas" sobre as vosas preferencias electorais.E se queredes botar unhas risas, aquí tedes unha mirada "alternativa" sobre a cuestión
1,2,3....LUME!
Así remataba a vida de Bollo, un xoven mozo criado polos meus bisavos ,Mercedes e Francisco, que foi victima do réxime franquista sen terse pronunciado nunca a nivel político.Como el, multitude de mozos eran obrigados a alistarse no bando "nacional" e ir a loitar á fronte.Se se negaban ou desertaban, serían castigados e incluso executados así que so lles quedaban dúas opcións, ir á fronte sabendo a sorte que lles esperaba, ou agocharse nos montes ou en agochamentos dentro de casas de familiares.
Bollo creceu en Prospes baixo o coidado de Mercedes.Tratabano como un fillo mais, e gozaba do cariño sinceiro por parte da súa familia "adoptiva".Tiña dúas irmás que vivían en cidades diferentes, unha en Ferrol e outra na Coruña.Pasou a sua mocidade tranquila, traballando como faría calquer mozo da idade da época, ata que chegou o ano 36.Coa maioría da idade xa alcanzada, foi chamado a filas polo bando golpista, o cal impuxérase de forma moi rápida no territorio galego, para loitar en cruzada contra todos eses "roxos" que traerían o fin de España coas súas ideas comunistas e ateas.El oía á xente bromear acerca dos roxos, dicindo: "cando chegue o comunismo, eu pidome a muller do médico, el que se quede co meu coche... jajajajajaja".Pero non lle facía gracia, porque tiña que morrer por algo que nin lle ía nin lle viña?so quería que lle deixasen vivir en paz a súa humilde vida labrega.
"Días pasados, durante su estancia en la coruña, el ministro de Agricultura, señor Diaz Ambrona, visitó la Granja Diplomada que D. Francisco Romero Rey posee en San Saturnino(Prospes), que es verdadero modelo en su género y la primera en Galicia.Lo acompañaban los directores generales de Coordinación, Capacitación, Agricultura, Ganadería, Concentración Parcelaria, Vivienda: gobernador civil, señor Avendaño Porrúa, y otras autoridades.Recorrieron las instalaciones y comprobaron su excelente disposición, de acuerdo con los últimos adelantos. Las referidas personalidades felicitaron a los propietarios de la Granja Diplomada, que próximamente pondrá a la venta en La Coruña y El Ferrol leche certificada cruda de primerísima calidad.La puesta en marcha de la Granja Diplomada de San Saturnino(Prospes), ha sido posible gracias a la decisiva colaboración de autoridades de La Coruña y organismos en relacción con estas cuestiones."
Asi aparece reflexada a noticia da inauguración da primeira explotación de leite fresca certificada en toda Galicia nunha edición da Voz de Galicia de 1966, e que poderiamos situar como punto álxido da vida dun personaxe que sempre dara que falar.
Evaristo
Moreira Novo nace na parroquia de Sillobre o día 22 de decembro de
1914. Fillo de Nicolás Moreira Lopez e de Andrea Novo Echevarria,
nace no seo dunha familia moi humilde de pais labradores. Ten un irmá
maior, chamado Antonio co que traballará posteriormente.
A
sua infancia transcorre en Sillobre, no que o seu avó materno, Jose
Novo, lle da clase , xa que este impartía clases na súa casa .
Tamen tiña que traballar nas tarefas do campo para a subsistencia.
Esta é a historia do meu bisavó, que foi reclutado para exercer de Garda Civil durante os anos da Guerra en lugar de participar nela.
Vicente Martínez Abad naceu no ano 1911 no Viso pertencente a parroquia de Vilasantar na Coruña, casou con 22 anos con Concepción Platas Fernández nada tamén na mesma parroquia. A súa voda celebrouse tamén nese localidade.
Durante os primeiros anos de casados trasladáronse a vivir a Présaras onde o meu bisavó traballaba na terra e a muller traballaba na fábrica de liño de Présaras na que realizábanse colchas, alfrombras, sábanas...era propiedade dunha familia coruñesa pero máis tarde pasou a mans duns empresarios cataláns, que anos despois como non marchaba como querían terminaron por plantarlle lume desaparecendo a fábrica por completo, polo que puido xubilarse pero moita xente quedou sen traballo. A maioría dos traballadores eran mulleres. Concha foi a primeira muller da familia en traballar de maneira remunerada.
Vicente, pola contra traballaba no campo e coidando os fillos. Tiveron seis fillos entre os que se encontra a miña avoa Celsa.
No ano 36 foi reclutado ao cuartel da Garda Civil de Touro (Arzúa) traballo que exercería pola forza e con gran pena por todo o que mandabanlle facer. Xunto cos seus compañeiros e dirixidos por un superior eran obrigados a vixiar as aldeas da zona en busca de xente contraria ao réxime, xa que moitos se escondían en palleiros, nas cuadras, nos hórreos, nos montes ou onde podían.
Escríboche esta carta para poñerte ao corrente de como van os trámites para poder embarcar rumbo á Habana.
Xa me explicou o meu irmán Vicente que tiña que ir ao Xulgado Municipal de Serantes a solicitar a Carteira de Identidade. Os que queremos emigrar debemos acreditar todos os datos que nela se solicitan.
E non sabes o primeiro que me preguntaron cando cheguei alí? Pois que como se chamaban os meus pais, que cando nacera, en que sección do Rexistro Civil estaba asentado… Como o ía saber eu!
Despois, un funcionario puxo as pegadas de todos os meus dedos nesa especie de pasaporte, cubriu a folla na que había que deixar constancia de que eu non tiña ningún antecedente penal no Rexistro e outra na que debía aparecer a miña situación militar. Aos meus trinta e dous anos estaba claro que xa tiña licenciado, pois fun do reemprazo de 1.909 !
Fixéronme dar moitas voltiñas!
Onte fun á Coruña amañar os papeis que me faltaban. Primeiro tiven que ver a un Inspector de Emigración para que me autorizara o embarque para A Habana e despois dirixinme ao consignatario da compañía de vapores “NEW YORK & CUBA MAIL S.S. Cº (WARD LINE)” para comprar a pasaxe. Non quixen dicircho antes, pero tiven que pedirlles aos meus irmáns os cartos que me faltaban porque o que tiña aforrado non era suficiente.
Agora sei que vou embarcar no vapor Orizaba e que a saída é de aquí a tres días. Nunca fixen unha viaxe en barco. Pensar que teño que estar tantos días no medio do océano sen ver terra firme dame moito respecto mais, non teño outra alternativa, teño que partir.
Aínda non comprendo como puiden chegar ata aquí e tomar a decisión de marchar pero a falta de traballo e non atopar unha saída para enfrontar o noso futuro me deu pé e forzas para buscar unha solución. Din que en Cuba hai traballo para todos. Non podo deixar pasar esta oportunidade e teño que tentar buscar fortuna, como xa fixeron antes outros veciños do Souto.
É moi difícil para min escribir esta carta de despedida. Non sei cando volverei a verte. Eres o que máis quero neste mundo. Cúidate moito e pensa que cando mires as estrelas … nelas nos atoparemos.
Este traballo consiste nunha mestura de ideas, experiencias, que quero compartir con vós sen que se me quede nada por dicir.
Información atopada
Trás moito tempo de investigación, de revoltas, de papeleo, conseguín algunha información e algunha fotografía que proporcionoume a miña avóa. E como quedeime descontenta polo mal traballo sen información, vou poñer o que encontrei. Unhas fotografías que conseguín foi do meu bisavó paterno Mario Caneiro, que naceu en Ferrol e por él a miña familia acabou máis tarde toda en Ferrol, como xa contei anteriormente. Esta fotografía é das rondallas de Ferrol de 1936, uns meses antes de que estalase a guerra civil.
Xa que hai uns días falamos na clase sobre a Guerra Civil, aproveito para ensinarvos unha canción que fixo The Clash en honor aos revolucionarios da Fronte Popular.
A letra traducida:
Cancións españolas en Andalucía
Os campos de tiro nos días do 39
Oh, por favor, deixa a fiestra aberta
Frederico Lorca morreu e foise
Buracos de bala nas paredes do ceminterio
Os coches negros da Garda Civil
Bombas españolas na Costa Rica
Estou voando nun DC 10 esta noite
Bombas españolas
Eu quérote infinito
Eu quérote
Oh, meu corazón
Semanas españolas no meu disco-casino
Os loitadores pola liberdade morreron na colina
Eles cantaban á bandeira vermella
Eles vestían a negra
Pero despois de que morreran foi a colina do ruiseñor
